Konsternacja

W perspektywie letnie wakacje. A więc powraca temat wyjazdów (patrz: Dokąd jedziecie w wakacje?). Na pikniku zorganizowanym dla klasy Marcina rozmowa kręciła się rzecz jasna wokół tej sprawy. Wszyscy wymieniali cele swoich wakacyjnych wojaży. W końcu i w naszym kierunku padło nieśmiertelne pytanie. A po odpowiedzi zapadła konsternacja: Jak to, nie jedziecie na kemping??? Ano, nie jedziemy. Ale dlaczego???

Naszych argumentów za luksusowymi wakacjami w hotelu prawie nikt nie może tu zrozumieć. I podobnie my nie rozumiemy, dlaczego wszyscy Holendrzy muszą jechać na kemping. Oczywiście, niektórzy odpoczywają też w hotelach. Ale zwykle raz w roku przez maksymalnie tydzień, podczas gdy wakacje w namiocie lub przyczepie albo kamperze trwają zwykle aż 3 tygodnie. Dodatkowo jeszcze  niektórzy kempingują w  letnie weekendy (zwykle niedaleko od domu). A emeryci nawet przez 3-4 miesiące. I chociaż większość wybiera się na południe, coraz więcej osób (również z powodów finansowych) pozostaje w Holandii.

Wśród sąsiadów widzę pewną różnorodność, co do sposobu spędzania urlopu, ale na rzeczonym grilu byliśmy JEDYNĄ rodziną, która na kemping się nie wybiera. Bo dla rodzin z dziećmi jest to absolutnie obowiązkowe. Kempingowanie oczywiście kempingowaniu nierówne - niektórzy mają wypasione kampery i wybierają pięciogwiazdkowe kempingi (rzeczywiście są fantastyczne), inni poprzestają na dużym namiocie. Ale powód, dla którego kempingowanie jest holenderskim sportem narodowym (Nederlandse Toeristen Kampeer Club, czyli Holenderski Klub Turystyki Kempingowej powstał już w roku 1912!) nadal pozostaje dla mnie niejasny. 

A co mówią wyznawcy? Że wakacje na kempingu, to pełnia wolności. Spokój, cisza, natura. I nic nie musisz. Możesz sobie siedzieć na leżaku i czytać książkę, a dzieci bawią się same i zawsze znajdą coś zajmującego. Niby prawda, ale czy tak samo nie jest w hotelu? Tyle, że na kempingu trzeba samemu gotować, zmywać naczynia w misce i chodzić przysłowiowe pół kilometra z rolką papieru toaletowego w ręku. Do tego jeszcze spać niewygodnie na materacu w namiocie wypełnionym po brzegi stertą walających się rzeczy. I w tym właśnie znajdują Holendrzy przyjemność. Swoją drogą wielu pakuje się w ciekawy sposób: wrzucają wszystko jak leci luzem na tył samochodu, ewentualnie w reklamówkach.  Naturę może i na kempingu mamy, ale już z tą ciszą, to bym nie przesadzała.

Ale najistotniejsze jest chyba po prostu, że wakacje na kempingu to kwintesencja holenderskiej kalwinistycznej mentalności. Brzmi to w pierwszym momencie nieprawdopodobnie, ale jeśli się zastanowić...  Protestancki etos nakazuje przecież żyć skromnie. Nie wydawać zbyt dużo (chociaż najlepiej dużo zarabiać) i poprzestawać na małym. Dziś oczywiście mało kto już na codzień o tym pamięta. Holendrzy zatonęli w konsumpcjonizmie i zdecydowanie przedkładają luksusy nad życie w ascezie (wyjątek to oszczędzanie na jedzeniu). Ale raz na rok postanawiają to minimalistyczne podejście do życia wdrożyć - akurat na wakacjach. I sprawdzają, bez jak wielu rzeczy potrafią być szczęśliwi. Przy okazji wakacje pod namiotem traktują też jako środek pedagogiczny - stąd taka popularność kamperowania wśród młodych rodzin z dziećmi. To właśnie tam dzieci mają nauczyć się obywać bez dóbr luksusowych, jeść wszystko, co dostaną, bawić się tym, co znajdą. Mają też nauczyć się samodzielności - przebywać sporo czasu bez rodziców (choć w bezpiecznej odległości), same nawiązywać kontakty, a także obcować z przyrodą. Co ciekawe, chociaż nie widzę zbyt dużego zaangażowania Holendrów w ochronę środowiska, niektórzy wysuwają i taki argument, że wakacje na kempingu do tejże ochrony się zaliczają. Zwłaszcza, jeśli ten kemping jest położony w niewielkiej odległości od miejsca zamieszkania.

Nie do końca przekonują mnie te racje, ale kto wie, może i my kiedyś spróbujemy...